MELEKLE HASBİHAL

HAKKINDA

Doğan Yıldırım, çeşitli sularda korsanlık yaparak hayatını geçirmiştir. Bir müddet sonra çekirge daha fazla zıplayamamış, Doğan yakalanmış ama şartlı tahliye edilmiştir. Eski hayatından da sıkıldığını fark eden Doğan, bir butik otel satın alır. Bu otel epey eskidir, içinde antika eşyalar vardır.

Eski karakteri gibi sürekli korkulan biri olmak istemez artık. Oteldeki personel ona, aileye en yakın şey olarak görünür. Personelle samimiyetini ilerletmeye çalışırken, bir yandan da oteli iş yapabilecek hale getirmeye uğraşır.

Bir gün tadilat için gerekli eşyaları aldıktan sonra otele gelir. İşe girişeceklerken elinde bir kutu taşıyan bir kız otele girer. Ayaküstü sohbetten sonra söz, kızın elindeki kutuya gelir. Kutu açılır, Doğan alır. Ama bu, zaten

otelde olan maskelerin, ufak farklar dışında aynısıdır.

​

ARKA KAPAK YAZISI

1)

Aslında biliyor musun? Hepimiz kendi hayatımızın kötü karakterleriyiz. Birbirimizi iyilikle suçlayıp da terk eder, diğerleri iyiliğimizden yakınınca fark ederiz. İyi olarak üzülünce bir vakit, kötü olur çıkarız çaresiz. Ama içte bir cellat vicdanı kalır… Kötü olsak da iyileri üzmeyiz. Yarım kalan hikayelere prangalanır, hapseden başkasıymış gibi güleriz. Çaresizliği kazandık mı her şeyi kaybedince, tek takdire sığınıp devam etmek isteriz. Kim, ne der? Artık fazla düşünmeyiz. Bir kere huzuru kaybetmişiz biz. Bırak! Ne derlerse desinler! Dostları da üzecek değiliz…

2) 

Doğan’a doğru yürümeye başladı
Aslı. Ona doğru gelirken bir parmağını resepsiyon masasında gezdiriyordu. Ona değil, yağlı boya tablosuna bakıyordu. Yaklaşırken konuşmaya devam etti:

“Sen sadece beni, benim en olabileceğim formuma yakıştırdın. Bu yüzden beni onun bünyesinde görüyorsun. Benim, sadece onun gibi olabileceğimi düşünü- yorsun. Ama ben o değilim. Ben... Bambaşka bir şeyim.”

​